دو بازیکن فوتبال از تیم ملی به خاطر بازی باشگاهی با تیم اسرائیلی محروم شدند. آقای مهدوی کیا بازیکن سابق تیم ملی به این موضوع واکنش نشان داده است:
لحظاتی که باعث خوشحالی مردم ایران شدید هیچوقت از یاد نخواهد رفت. به
امید روزی که ت دست از سر ورزش بردارد و عمل جای شعار را بگیرد. ای کاش
به فکر زیرساخت های ورزش، ساختن چند ورزشگاه آبرومندانه و توجه به ورزش های
پایه این مملکت، از بین برد فقر، اعتیاد، بیکاری و. بودیم نه اتفاقات
لبنان و سوریه و عراق و. پاینده باد ایران و ایرانی.»
به امید روزی که فوتبال دست از سر اقتصاد بردارد
چقدر فوتبال باعث خوشحالی مردم ایران شده است؟ هر دوره که جام های مهم برگزار می شود پیش از آن با توجه به هزینه های بالایی که برای فوتبال شده است انتظار موفقیت درخور مثلا صعود به مرحله بعد یا قهرمانی در آسیا از تیم ملی ایران می رود ولی هر نوبت بازیکنان عزیز دست از پا درازتر برکی گردند. به جز حس شکست و سرخوردگی این مسابقات و دامن زدن به این تب چه چیزی برای مردم ایران به ارمغان آورده است؟
ما هم به امید روزی هستیم که فوتبال دست از سر اقتصاد مملکت بردارد. در شرایط سخت اقتصادی ایران که شاهد رکود بی سابقه هستیم که نتیجتا بی کاری بی سابقه و به تبع آن فقر و مشکلات دیگر مثل اعتیاد و طلاق به همراه آورده است سالانه صدها میلیارد تومان فقط هزینه مستقیم فوتبال در کشور می شود. این امر چه توجیهی دارد؟ فلان مربی چه دستاوردی داشته است که باید فقط سالانه 12 میلیارد تومان دستمزد مستقیم جدای از تسهیلات دیگر بگیرد. سخنرانی در جایی می گفت حساب کنید فقط با همین 12 میلیارد تومان سالانه چند تا تحصیلکرده ارشد و دکتری بی کار را می توان جمع کرد و حقوق شان را تامین کرد. و با یک مدیریت درست چه دستاوردهایی نمی توان از این جمع به دست آورد. من حساب کرده ام. هر نفر ماهی 2 میلیون حقوق و تسهیلات. سالی 24 میلیون تومان. می شود 500 نفر!
این هزینه ها از جیب مردم به اسم ورزش ولی به کام عده ای که با این درآمدها و تبلیغات کهکشانی مثلا ستاره شدند. عده ای هم در باندهای ورزشی از این پول ها می خورند. چه افرادی که چند ساله میلیارد شدند یا در مرکز توجه قرار گرفتند بدون کمترین استحقاق و ظرفیتی.
حالا عجیب است آقای مهدوی کیا مشکلات اساسی مثل فقر و اعتیاد و بیکاری را در کنار "زیرساخت های ورزش، ساختن چند ورزشگاه آبرومندانه و توجه به ورزش های
پایه این مملکت" قرار می دهد. عجیبا غریبا!
کدام ورزش؟
هدف اصلی ورزش چیست؟ ارتقای سلامتی و شادابی جامعه. این ها کی اتفاق می افتد؟ وقتی آحاد جامعه ورزش کنند. باید ورزش کردن را برای جامعه ترویج کرد. بنابراین ورزش همگانی مهم است و باید در آن سرمایه گذاری شود. اما ورزش قهرمانی چقدر در این راه موفق بوده است؟ تقریبا هیچ. ورزش قهرمانی نوعی تفریحات و سرگرمی است که معمولا با دیدن مسابقات و رقابت های ورزشی محقق می شود. اتفاقا افراد با نشستن طولانی مدت پشت تلویزیون دارند به سلامتی خودشان ضرر می رسانند. چه بسیار افرادی که فقط این مسابقات را تماشا می کنند در صورتی که سالهاست حتی یک دقیقه هم آن رشته ورزشی را انجام نداده اند (90 درصد؟). بنابراین ورزش کردن یک چیز است و تماشای ورزش چیز دیگری. باید ورزش همگانی را از ورزش قهرمانی جدا کرد. همین ورزش قهرمانی و ورزش حرفه ای برای ورزشکاران آن به خاطر تمرینات سخت و طاقت فرسا به جای سلامتی آسیب های بدنی در پی دارد که معمولا پس از پایان دوره ورزشی سر باز می کند.
چرا توجه به فوتبال اینقدر بالاست؟
رسانه و در راس آن تلویزیون علت اصلی بوده است. جالب است که سالهای طولانی در بخش های مهم خبری اخبار به دو قسمت تقسیم می شده است. بخش اول اخبار ی، اقتصادی، فرهنگی، علمی، اجتماعی و . بخش دوم اخبار ورزشی! که اکثرا همان فوتبال بوده است. یک بررسی باید صورت بگیرد که کجای دنیا این گونه است؟ سالها پخش زنده مسابقات فوتبال از داخلی تا خارجی. بزرگنمایی و تبلیغات وسیع در مورد مسابقات فوتبال به اسم لیگ و دربی و غیره. دامن زدن به جو استقلال و پرسپولیس. در نتیجه فوتبال به بخش مهمی از اتفاقات مبدل شد و در مرکز توجهات قرار گرفت. رومه های متعدد فوتبالی با خوانندگان بالا (که اگر از خوانندگان رومه های عادی بیشتر نباشد چندان کمتر هم نبود)، اتلاف زمان فراوان برای تماشای فوتبال و چند برابر آن برای صحبت و بحث و بررسی آن! یک بار در اخبار داشتیم که فلان جام جهانی فقط دو تا کشور همه مسابقتش رو زنده پخش می کنند ایران و فلان. به کجا می رویم؟
یکی از علل این مساله به نوعی خنثی بودن فوتبال در مقابل ت و اقتصاد بود. اهالی قدرت بدشان نمی آید اذهان به سمت و سوی فوتبال متمایل شود به جای مطالبه، پرسش و انتقاد از آنها؛ و همین طور رانت خواران و سوء استفاده کنندگان از منابع کشور در فقدان توجه کافی مردم کارشان را راحتتر انجام می دهند.
درباره این سایت